نقش ابعاد منش شخصیت در پیش‌بینی تعلل‌ورزی تحصیلی دانشجویان

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دکتری علوم اعصاب شناختی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.

2 استادیار، گروه علم اطلاعات و دانش‌شناسی دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.

3 دانشجو کارشناسی روانشناسی، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز، ایران.

چکیده

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش ابعاد منش شخصیت در پیش‌بینی تعلل‌ورزی تحصیلی دانشجویان صورت گرفت. جامعه آماری این پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز و دانشگاه تبریز در سال 98-1397 بود که با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای، تعداد 120 نفر انتخاب و به پرسشنامه‌های تعلل‌ورزی تحصیلی و سرشت و منش کلونینجر (TCI-125) پاسخ دادند. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که ابعاد منش شخصیت بطور ترکیبی قادرند تعلل ورزی تحصیلی دانشجویان را بطور معنی‌دار تبیین کنند و مبتنی بر ضرایب بتا، هر یک از ابعاد همکاری، خودراهبری و خودفراروی، در پیش‌بینی تعلل‌ورزی تحصیلی، نقش منفی و معنی‌دار دارند. مبتنی بر یافته‌ها می‌توان استنباط نمود که برخورداری از ویژگی خودراهبری، یعنی توانایی شخص برای انتخاب اهداف و مسئولیت‌پذیری و نیز ویژگی همکاری یعنی پنداشت خود بعنوان بخشی از جهان انسانی و جامعه و با وجدان بودن، موجب بازداشت فرد از فروگذاری در انجام وظایف شده و از طرفی، ویژگی خودفراروی در فرد بموجب ایمان مذهبی و متانت وی را از طفره رفتن در انجام مسئولیت‌هایش بازداشته و به اهدافش جهت می‌دهد.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Role of Personality Traits in Predicting Students' Academic Procrastination

نویسندگان [English]

  • Naimeh Mashinchi Abbasi 1
  • Torab Najjari 2
  • Sanaz Najjari 3
  • Fahimeh Amin Sharee 3
1 Ph.D. in Cognitive Neuroscience, University of Tabriz, Tabriz, Iran.
2 Assistant Professor, Department of Information Science and Epistemology, University of Tabriz, Tabriz, Iran.
3 Bachelor student of Psychology, Tabriz Branch, Islamic Azad University, Tabriz, Iran.
چکیده [English]

The aim of this study was to determine the role of personality traits in predicting students' academic procrastination. The statistical population of this study included students of Islamic Azad University, Tabriz Branch and Tabriz University in 1397-98. By cluster sampling method, 120 people were selected and given the academic procrastination questionnaire and Clowninger temperament (TCI). -125) answered. The results of multiple regression analysis showed that the dimensions of personality traits in combination can explain students' academic procrastination significantly and based on beta coefficients, each of the dimensions of cooperation, self-direction and self-transcendence in predicting academic procrastination, negative role and They are meaningful. Based on the findings, it can be inferred that having the characteristic of self-direction, ie the ability of a person to choose goals and responsibilities, as well as the characteristic of cooperation, ie considering himself as a part of the human world and society and being conscientious, prevents a person from abandonment. In performing his duties, on the other hand, the characteristic of self-reliance in a person according to his religious faith and sobriety prevents him from evading his responsibilities and directs his goals.

کلیدواژه‌ها [English]

  • educational procrastination
  • cooperation
  • self-direction
  • self-expression

مراجع

ابوالقاسمی، عباس؛ کرمی، جهانگیر؛ بختی، مجتبی؛ و کوله مرز، محمدجواد (1394).  مقایسه سرشت و منش بیماران افسرده و افراد بهنجار. مجله اصول بهداشت روان، 17(4)، 165-172.
 اتکینسون،  ریتا ال.؛ و هیلگارد، ارنست (۱۳۹۲). زمینه روانشناسی. ترجمه مهدی گنجی. تهران: انتشارات ارجمند.
باسکو، مونیکا رامیرز (1395). راهنمای درمان اهمال‌کاری. ترجمه مصلح میرزایی، مهدی اکبری. تهران: ارجمند، 1395.
رستکار، احمد؛ طالبی، سعید؛ و صیف، محمدحسن (1994). ارئه مدل پیش‌بینی تعلل‌ورزی تحصیلی بر اساس ویژگیهای شخصیت و اهداف پیشرفت در میان دانشجویان دانشکده کشاورزی. فصلنامه مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی یزد، 10(4)، 318-332.
سواری، کریم (1390). ساخت و اعتباریابی آزمون اهمالکاری تحصیلی. اندازه‌گیری تربیتی، 2(5)، 97-110.
کاویانی، حسین؛ و پورناصح، مهرانگیز. (1384). اعتباریابی و هنجاریابی پرسشنامه سرشت و منش کلونینجر. فصلنامه تازه‌های علوم شناختی، 63 (2)، 89-98.
کاویانی، حسین (1386). نظریه زیست شخصیت. تهران: انتشارات سنا. پژوهشکده علوم شناختی، 4(1)، 103-147.
کریمی، یوسف (1389). روانشناسی شخصیت. تهران: ویرایش.
موسوی، معصومه؛ هاشمی، سعدالله؛ امین‌یزدی، سیدامیر؛ سلطانی، اسماعیل؛ احمدی، زینب؛ خانزاده، مصطفی؛ و کیخانی، ستار (1392). پیش بینی تعلل ورزی تحصیلی بر اساس مؤلفه های هوش هیجانی. مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی ایلام، 21، 21-29.
نولمن‌هوکسما، سوزان؛ فردریکسون، باربارا ال.؛ لافتوس، جفری ار.؛  و لوتز، کریستل (1395). زمینه روان‌شناسی اتکینسون و هیلگارد. ترجمه حسن رفیعی، محسن ارجمند؛ ویرایش مجتبی دلیر، نیلوفری. تهران: ارجمند.
Allenso N.C.; Bagade S, Tanzi R., Bertram L. (2008). The schizophrenia gene database. Schizophrenia research forum, 25 (18), 568–573.
Balkis, M.; & Dura, E. (2007). The evaluation of the major characteristic and aspects of the procrastination in the framework of psychological counseling and guidance. Educational Sciences: Theory and Practice, 7, 376-385.
Bandura, A. (1997). Self-efficacy: The exercise of control. New York: Freeman.
Cloninger, C. R. (1994). Temperament and personality. Current Opinion in Neurobiology, (32): 4, 266–273.
Cloninger, C. R., Svrakic, D. M., & Przybeck, T. R. (1994). A psychobiological model of temperament and character. Archives of General Psychiatry, 50(7): 975–990.
Fee, R.L.; & Tangney, J.P. (2000). Procrastination: A means of avoiding shame or guilt? Journal of Social Behavior and Personality,15 (5), 167–184.
Kağan M.; Çakir O.; Ilhan T.; & Kandmir M. (2010). The explanation of the academic procrastination behaviour of university students with perfectionism, obsessive– compulsive and five factor personality traits. Procedia Soc Behav Sci., 2(2), 2121–5.
Milgram N.; Mey-Tal G.; & Levison Y. (1998). Procrastination, generalized or specific, in college students and their parents. Pers Individ Dif., 5(2), 297-316.
Onwuegbuzie, A. J.; & Collins, K., M. (2001). Writing apprehension and academic procrastination among graduate students. Percept Mot Skills, 92(2), 560-2.
Popoola BI. (2005). A study of the relationship between procrastinatory behavior and academic performance of undergraduate students in a Nigerian University. Africa J., 75, 47-52.
Rothblum, E. D.; Solomon L. J.; & Murakami J. (1986). Affective, cognitive, and behavioral differences between high and low procrastinators. J. CounsPsychol, 33(4), 387-394.
Semb, G.; Glick, D. M.; & Spencer, R. E. (1979). Student withdrawals and delayed work patterns in selfpaced psychology courses. Teach of Psychology, 6(1), 23–5.
Senecal, C.; & Koestner, R. (1995). Self-regulation and academic procrastination. J. Soc. Psychol, 135(5): 607-619.
Schouwenburg, H. C.; & Lay, C. H. (1995). Trait procrastination and the Big-Five factors of personality. Pers Individ Dif, 18(4), 481-90.
Sung S. M.; Kim J. H.; Yang E.; Abrams K. Y.; & Lyoo K. (2002). Reliability and validity of the Korean version of the temperament and character inventory. Comprehensive Psychiatry, 43(3), 235-243.
Steel P. (2007). The nature of procrastination: a metaanalytic and theoretical review of quintessential self-regulatory failure. Psychol Bull, 133(1):65-94.
Tuckman, B.W. (1991). The development and concurrent validity of the procrastination scale. Educational and Psychological Measurement, 51(2), 473-480.
Veenman, M. V. J.; Van Hout-Wolters, B. H. A. M.; & Afflerbach, P. (2006). Metacognition and learning: conceptual and methodological considerations. Journal of Metacognition Learning, 1, 3-14.
Vonderwell, S., & Zachariah, S. (2011). Factors that influence participation in online learning. Journal of Research on Technology in Education, 38(2), 213–230.
White, V. M.; Wearing, A. J.; & Hill, D. J. (1994). Is the conflict model of decision making applicable to the decision to be screened for cervical cancer? A field study. Journal of Behavioral Decision Making, 7, 57–72.

فایل ها

سابقه مقاله

  • تاریخ دریافت: 10 شهریور 1399
  • تاریخ بازنگری: 27 آبان 1399
  • تاریخ پذیرش: 10 آذر 1399

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار